#37- (από τα χαμένα ημερολόγια του αρχιχολαργού ψαρο-Jeffrey vol. 6)

*

... αρχίσαμε να απαριθμούμε τις φθορές, που ήταν ανεπανόρθωτες. Υπήρχε μια λάμπα από την πίσω πλευρά που ήταν καμμένη, μια σίτα σε ένα πλαϊνό παράθυρο που έχασκε πέρα δώθε, δύο βρύσες που έσταζαν και έσταζαν συνέχεια-είχαν δημιουργήσει πουρί και μούχλα, ένα καζανάκι που δε λειτουργούσε σωστά γιατί δεν έδιωχνε τις ακαθαρσίες και τα χώματα που ξερνούσαν οι λεκάνες και οι σφουγγαρίστρες, ένα κλειδί από μια κλειδαριά που ήταν ετοιμόρροπο, καθώς και κάτι κλειδιά από μιαν άλλη κλειδαριά, που πάντα τα μπέρδευαν με αυτά μιας τρίτης κλειδαριάς επειδή κρέμονταν στην ίδια αρμαθιά...

**

***

αφράτες αρκουδίτσες

περιπλανώνται στον ουρανό

λευκές και αθώες

έτοιμες και επικίνδυνες

****

*****

τί συμβαίνει πριν φυσήξει;

******

σαββατοκύριακο

σπίτια λουσμένα πορτοκαλί

θάλασσα σκοτεινή και ταραγμένη

άνθρωποι κανονικοί κυριακάτικοι

σπίτια σκοτεινά βρεγμένα

θάλασσα διαφανής και ακίνητη

άνθρωποι θλιμμένοι σαββατιάτικοι

*******

********

...μπροστά το τεράστιο αλουμινένιο ψυγείο καθόταν φορώντας μια μπορντώ στολή, με αυστηρό βλέμμα, ξυρισμένος και άγρυπνος, με βλέμμα ακούραστο, λες και ποτέ δεν είχε ανάγκη από ξεκούραση. Πάνω στο γραφείο του είχε παραταγμένα μαχαίρια σε διάφορα μεγέθη, καλοακονισμένα και γυαλισμένα στην εντέλεια. Σε περίπτωση που κάποιος ερχόταν να επιθεωρήσει το πόστο του είχε όλα τα υλικά του έτοιμα προς επίδειξη. Το αριστερό του πόδι έπαιζε συχνά νευρικούς ρυθμούς στο ξύλινο πάτωμα, ένας ήχος από κούφια σανίδια. Ο αέρας γύρω του είχε μια βαριά μυρωδιά από καρυκεύματα και κρέατα που αναδυόταν από το ψυγείο του. Αυτός ήταν ο σαλαμοφύλακας...

*********

...και, ξαφνικά, βρήκα τη φωτογραφία της. Αμέσως το βλέμμα μου εγκλωβίστηκε στην εικόνα. Είχα ανάγκη να παρατηρήσω τις λεπτομέρειες που δεν παρατηρούσα όλον αυτό τον καιρό. Δεν είναι, όμως, ποτέ αρκετός ο χρόνος για τις λεπτομέρειες. Κάπως βιαστικά, αποφάσισα να...

**********

***********

...ταυτόχρονα, το βλέμμα μου σταμάτησε πάνω σε ένα γκρεμισμένο κομμάτι τοίχου, την ώρα που ένα ιστιοφόρο περνούσε ήδη μισοκρυμμένο πίσω του. Στο βάθος, οι στεριές της Ασίας αφημένες στην αντηλιά, εκπέμποντας ένα σήμα προκλητικό και νοσταλγικό. Τα βουνά, απομακρυσμένα και γαλάζια, μοναχικά και ακίνητα, είχες την αίσθηση ότι κινούνται σε έναν οριζόντιο άξονα γιατί τα ρεύματα της θάλασσας παραπλανούσαν το μάτι-ακανόνιστα, άναρχα τα ρεύματα αυτά. Για μια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν ήταν μόνο τα βουνά της Ασίας που εκπέμπουν αυτό το σήμα-όλα τα βουνά το εκπέμπουν άλλωστε. Αυτά τα βουνά, απλώς, εκπέμπουν σε περιέργως συντονισμένη συχνότητα, ταράζουν το είναι, ίσως και την ίδια τη θάλασσα και τα ρεύματά της, που...

************

... ήταν ένα μεγάλο σοκ, όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν λασποβροχή. Όλα με τραβούσαν προς τη γη, προς το χώμα. Να ξαπλώσω γυμνός κάτω και να αφήσω τη βροχή και τη λάσπη να παλέψουν για την επικράτηση πάνω στο δέρμα μου. Μετάνιωσα αυτή τη σκέψη μου και ντράπηκα κάπως που έκανα μια τέτοια σκέψη. Ένιωσα ότι προκαλώ την φύση και τη δημιουργία, ένιωσα φόβο ή δέος. Κοίταξα γύρω μου μήπως...