#33- (από τα χαμένα ημερολόγια του αρχιχολαργού ψαρο-Jeffrey vol. 2)

*

(μονόπρακτο)

Στενό πλακόστρωτο δρομάκι στο κέντρο μιας πόλης, δίπλα από τον πολυσύχναστο δρόμο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών. Στο βάθος, το δρομάκι καταλήγει σε μαγαζάκια ψιλικών ειδών. Αδιέξοδο. Πιο μπροστά, μια σειρά από μαγαζάκια με είδη φτιαγμένα από ψάθα και ξύλο. Καρέκλες παλαιού τύπου, κόσκινα, καλάθια, γουδιά με γουδοχέρια και μερικά καπέλα, ψάθινα. Αναρριχώμενα φυτά εμποδίζουν μερικώς να φανεί ο ουρανός αλλά είναι προφανές ότι είναι άνοιξη. Ο ήλιος καταφέρνει κάπως να περάσει μέσα από τα φυλλώματα.

Μια γυναικεία φιγούρα, άψογα ντυμένη στα μαύρα, μπαίνει από αριστερά στο δρομάκι καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Περπατάει αργά, ελαφρώς καμπουριασμένη-όχι πολύ-και παρατηρεί τα εμπορεύματα που είναι απλωμένα στο δρόμο. Τα παρατηρεί πολύ προσεκτικά, σχεδόν σαν να ψάχνει κάτι. Ξαφνικά, σταματάει και σηκώνει το βλέμμα. Κοιτάει ευθεία με βλέμμα υγρό, ονειροπόλο ενώ συνεχίζει να καπνίζει το τσιγάρο της. Αργά. Έπειτα, χαμηλώνει το βλέμμα της και γυρίζει να εξετάσει τα μαγαζάκια που βρίσκονται στην απέναντι πλευρά του στενού, πάντα με την ίδια προσήλωση, πάντα καπνίζοντας τελετουργικά το τσιγάρο της.Για μια στιγμή, το σώμα της κάνει μια κίνηση σαν να θέλει να συνεχίσει να περπατάει και πάλι μπροστά αλλά γυρίζει και παίρνει το δρόμο της επιστροφής. Σταματάει άλλη μια φορά και στρέφει το βλέμμα της. Πάντα το ίδιο υγρό βλέμμα, το ίδιο ονειροπόλο, το ίδιο τσιγάρο. Μένει εκεί παγωμένη για μερικά δευτερόλεπτα που μοιάζουν παντοτινά. 

Το τσιγάρο τελείωσε. Κανείς δεν είδε αν το πέταξε κάτω στο πλακόστρωτο ή αν η γόπα στέκεται στο χέρι της. Αποφασίζει να γυρίσει πίσω. Να μην έρθει ποτέ. Περπατάει με το ίδιο τελετουργικό τρόπο, ελαφρώς καμπουριασμένη-όχι πολύ-και χάνεται πάλι στην αριστερή γωνία, στο δρόμο της. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα. Ξαφνικά, το κεφάλι της ξεπροβάλλει ανεπαίσθητα από τον τοίχο, σαν να κρυφοκοιτάει. Σαν να θέλει να βεβαιωθεί ότι όλα πίσω είναι καλά, ότι όλοι είναι ασφαλείς. Μερικά δευτερόλεπτα ακόμη και εξαφανίζεται για πάντα. 

Το πλακόστρωτο δρομάκι μένει έρημο. Ένα ρεύμα αέρα κουνάει μερικά αναρριχώμενα φύλλα. Ο ήλιος συνεχίζει να λάμπει. Μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, για πάντα.

In memoriam Γ.Π