Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

#22


*


          Είχαμε μόλις αφήσει το χωριό πίσω μας. Η ζέστη ήταν υποφερτή για μεσημεριανή ώρα. Τα στάχυα στα χωράφια ήταν εκτυφλωτικά χρυσά και ο αέρας που αναπνέαμε ήταν γεμάτος σκόνη από τον χωματόδρομο. Σε εκείνες τις περιοχές η άσφαλτος δεν ήταν συνεχόμενα στρωμένη. Πηγαίναμε νοτιοδυτικά. Τα τοπία γύρω ήταν γνώριμα σαν ένα οποιοδήποτε τοπίο της χώρας. Το μελαχροινό αγόρι δίπλα μου ήταν σιωπηλό σε όλη τη διαδρομή μέχρι τώρα. Το καστανοξανθο κορίτσι μου έκανε ερωτήσεις κάπου-κάπου γιατί νόμιζε ότι ήξερα περισσότερα πράματα για τη διαδρομή. Αυτό ήταν αλήθεια. Εν μέρει.
          Είχαμε μαζί μας και ένα λεοφωρείο.



**


          Ανεβαίναμε πια το λόφο. Παντού ξέρες. Φτασαμε σε μια πολύ απόκρυμνη στροφή, επικύνδυνη για μας και για το όχημα που σμπρώχναμε. Σε αυτή τη στροφή υπήρχε το μοναδικό δέντρο σε ολόκληρο το λόφο, ένα δέντρο βαθιά ριζωμένο στην άκρη του γκρεμού. Αρχίσαμε να σμπρώχνουμε το λεωφορείο με σκοπό να το περάσουμε από το απόκρυμνο πέρασμα. Πάνω στο γκρεμό βρισκόταν ένας άντρας-δε θυμάμαι τα χαρακτηριστικά του, πέρασε καιρός-που σε περίπτωση αναποδιάς μας διαβεβαίωσε ότι μπορούσε να συγκρατήσει το λεωφορείο για να μη φύγει στο κενό. Από την αντίθετη πλευρά βρισκόταν ένας άλλος άντρας που επέβλεπε τη διαδικασία. 
          Βάλαμε όλη μας τη δύναμη και τη συγκέντρωση και σπρώξαμε δυνατά. Με πολύ προσεκτικές κινήσεις οδηγήσαμε το λεωφορείο μέσα από το πέρασμα-η καρδιά μας σφυροκοπούσε μη λυγίσουμε και μας φύγει από τα χέρια, ακόμη και αν ξέραμε ότι υπήρχε άνθρωπος εκεί να το συγκρατήσει. Τελικά, το λεωφορείο κατάφερε να περάσει με μανούβρες και πήρε τη στροφή. Ο άντρας που επέβλεπε τη διαδικασία έκανε ένα νόημα γεμάτο περιφάνεια για να μας διαβεβαιώσει ότι όλα πήγαν κατ' ευχήν. Ότι τα καταφέραμε.



***


          Το μελαχροινό αγόρι είχε μείνει πίσω. Εγώ με το καστανόξανθο κορίτσι είχαμε ανέβει αρκετά ψηλά στο λόφο. Παράλληλα συζητούσαμε. Ξαφνικά, το αγόρι μας προσπέρασε, κοίταξε προς το μέρος μας καθώς περπατούσε και μου είπε:

- Μιλάς για μένα επειδή είμαι Αλβανός;

          Μου φάνηκε περίεργο και αμέσως του απάντησα:

- Ξέρεις καλά ότι δεν έχω πρόβλημα που είσαι Αλβανός. Τί σημασία έχει πού γεννήθηκες; Σημασία έχει ότι μεγάλωσες εδώ. Μαζί μας.

          Χαμογέλασε και συνέχισε προς την κορυφή.



****


         Φτάσαμε και οι τρεις στην κορυφή. Σταματήσαμε και κοιτάξαμε για λίγο προς τα πίσω, τον δρόμο που διανύσαμε. Δεν υπήρχε λεωφορείο πια. Είμασταν οι τρεις μας. Είδα έναν χωματόδρομο που άρχιζε από τους πρόποδες του λόφου και χανόταν μέσα στον χρυσό κάμπο.

- Αυτός είναι ο πιο μοναχικός δρόμος της Ελλάδας.

         Πριν καν προλάβω να τελειώσω την φράση μου, άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Εκείνη τη στιγμή ένα ασημένιο αμάξι μπήκε στο χωματόδρομο και χάθηκε μέσα στο χρυσό κάμπο. Οι τρεις μας μείναμε να κοιτάμε τη διαδρομή που είχαμε διανύσει.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου